بررسی تحلیلی نگرش های داخلی و خارجی به مسئله ی تغییر نظام خطی زبان فارسی: مورد های اوروفارسی، یونی پرس و پارسیک

مسئله­ی تغییر نظام خطی زبان فارسی و نگارش آن با الفبای لاتین بنیاد، دیرزمانی است توجه برخی زبان­شناسان و دستوردانان را به خود جلب کرده است. در کنار عوامل فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و همچنین آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان؛ پیشرفت تکنولوژی و پدیده­هایی چون گفتگوی اینترنتی (chat) و نامه­های اینترنتی (e-mail) و پیامک(sms) اهمیت بیشتری به این موضوع داده است. دلایل گوناگونی از سوی گروه­ها و اشخاص مختلف برای تغییر نظام خطی کنونی ارائه شده است و شیوه­ها (یا الفباها)یی نیز پیشنهاد شده­اند. آما آیا دلایل ارائه شده همیشه علمی و منطقی هستند؟ آیا نظام­های خطی پیشنهادی در عمل کاربردی و قابل اجرا هستند؟ در این مقاله، ، ضمن نقد و بررسی استدلالات سه گروه اوروفارسی، یونی پرس و پارسیک، شیوه­های خطی پیشنهادی آنها و همچنین شیوه ی خودجوش فراگیر مورد استفاده ی عموم را مورد بررسی قرار می­دهیم. بررسی ها نشان می­دهند که استدلالات این گروه­ها احساسی و غیر­منطقی هستند و بر پایه­ی این پیش­فرض بنا شده­اند که دشواری­های خط فارسی باعث مشکلات فراوان در یادگیری زبان فارسی می شود.  اما شیوه های خطی پیشنهادی این گروه ها نیز کارآمد نیستند.